maandag 29 oktober 2012

Klein mysterie 390 – Windwatermolen (3)

Ruim twee jaar geleden redden Stichting Groengroep en Stichting Knopen Lopen uit Sevenum een Heierhoevense windwatermolen van een wisse dood door het ding op te kopen en het naar het Blakterbeekpark te verplaatsen.
Ik prees beide Sevenumse stichtingen destijds de hemel in voor deze heldendaad. Tegelijkertijd maakte ik me ook zorgen om een tweede windwatermolen in Heierhoeve, op nog geen tweehonderd meter afstand van de naar Sevenum verhuisde molen: Zou deze tweede molen niet worden bedreigd door het oprukkende geweld? Ik kan het me nauwelijks voorstellen. Er zullen toch wel mensen, verenigingen, stichtingen, musea of gemeentebesturen zijn die het lot van deze molen ter harte gaat en actie ondernemen? Het zal toch niet zo zijn dat ik me er zelf sterk voor moet gaan maken?’
Deze vragen werden dit weekend plotseling weer actueel toen ik een e-mail ontving van iemand die op zoek is naar een oude windwatermolen. Hij had mijn blog over het mogelijk bedreigde exemplaar in Heierhoeve gelezen, was ter plekke poolshoogte gaan nemen, maar had na lang zoeken niets kunnen vinden wat ook maar op een windwatermolen lijkt.
De tweede molen dus eveneens verdwenen? Daar zou ik dan zelf mede debet aan zijn, want ik moet eerlijk bekennen dat de Heierhoevense windwatermolen de afgelopen twee jaar enigszins uit mijn blikveld was geraakt. Dit voorjaar was ik nog wel in het gebied geweest en had ik de molen inderdaad niet gezien. Ik was er ook niet speciaal naar op zoek geweest. Achteraf bekeken had ik toen natuurlijk al aan de bel moeten trekken. Tenzij …, tenzij de e-mailer ondanks z’n lange zoektocht de plank missloeg en de windwatermolen toch nog gewoon in volle glorie te bewonderen viel.
Welbeschouwd zat er weinig anders op dan me in eigen persoon naar het gebied te begeven. Dus trotseerde ik zaterdag de snerpende kou en begaf me per ongemotoriseerde tweewieler naar Heierhoeve. Op de Berkter Hei gearriveerd was me in één oogopslag duidelijk dat mijn e-mailer geen enkel verwijt te maken viel. Wat twee jaar geleden nog een akker- en weilandgebied was, is verworden tot een kale vlakte die ligt te wachten op de gouden tijden die door intussen van het toneel verdwenen politici waren beloofd, maar er nooit zullen komen. Van die misplaatste ambities is dus ook de tweede Heierhoevense windwatermolen het slachtoffer geworden.

Rest de vraag wat er is gebeurd met dit wonder der techniek dat gratie en functionaliteit in zich verenigt. Iemand enig idee?

1 opmerking:

  1. Mij is ook opgevallen dat de molens na elkander zijn verdwenen. En dat terwijl ik er vroeger ingeklommen ben, van het uitzicht genietende (en er achter kwam dat die grote metalen wieken hard kunnen aankomen). Er stonden er altijd twee, een lagere en een hogere. De ene molen in de ene sloot en de andere in een volgende sloot. Op een regenachtige dag was de ene molen opeens weg, en na een jaartje of zo, op een zeer verregende dag de tweede ook. Zeer jammer! Gelukkig wordt het gebied nu opgesmukt door grote loodsen.

    BeantwoordenVerwijderen