maandag 29 augustus 2016

Ingezonden – Zachte heelmeesters, stinkende wonden (2)

Twee weken geleden publiceerde ik een stukje over mijn zoektocht naar illegale containervelden aan de Midden Peelweg (klik hier). Afgelopen woensdag reageerde Andries Brantsma daarop met een ingezonden bijdrage (klik hier). Hij riep daarin de pers op ‘eens wat dieper de houtwallen in te duiken’. Daan de Hulster van De Limburger liet er geen gras over groeien en publiceerde in de krant van vrijdag een artikel over de containervelden (lees hier een ingekorte versie). Dat verleidde Andries Brantsma op zijn beurt weer tot deze nieuwe ingezonden bijdrage:
Zachte heelmeesters, stinkende wonden (2)

Steun van gemeente Horst aan de Maas voor illegale containervelden aan de Midden Peelweg

Reacties op het eerste stuk: één rechtstreeks, opmerkingen op Facebook en een artikel in De Limburger met door de gemeente aangeleverde gegevens. Prima. De aanhef van het artikel in De Limburger had uit een raadsinformatiebrief van de gemeente kunnen komen: ‘De gemeente Horst aan de Maas komt in actie tegen de containervelden van een bedrijf in America. Als je het artikel leest kun je zien, zeker als bekend is hoe normaal door de gemeente wordt gereageerd, dat de aanhef ‘Horst aan de Maas geeft alle ruimte aan ondernemer om door te gaan met zijn overtredingen’ dichter bij de waarheid had gelegen.

Een volgens het artikel in het bestemmingsplan expliciet verbod op het aanleggen van deze voorzieningen in laag gelegen open landschap wordt door de gemeente aan de kant geschoven, een meer voorkomende praktijk in Horst aan de Maas. Al in 2015 zijn illegale velden aangelegd en de gemeente heeft dat laten lopen. Het mag worden aangenomen dat de ondernemer, zo klein is hij nu ook weer niet, best wist dat hij de velden overeenkomstig het bestemmingsplan niet mocht aanleggen. Dat lijkt dus op het schenden van vertrouwen. Als je dat weet en je moet via een dwangsom na een jaar gedwongen worden om in ieder geval niet verder uit te breiden, dan lijkt dat op herhaling van het schenden van vertrouwen. Toch laat de gemeente de illegale velden gewoon liggen (hoeveel was er alweer bijgelegd?). Wat de ondernemer doet is gebruikmaken van de houding van de gemeente, wat de gemeente doet is dat klimaat door deze houding uitlokken.

De rit ging dus niet van Groningen naar Vlissingen, maar de overheid reed al vanaf Bremen achter hem aan, hopende dat het niet gemerkt zou worden tot de wet aangepast was en er 195 kilometer per uur gereden zou mogen worden (zie vorig artikel).

Vertrouwen wordt tot tweemaal toe geschonden. De gemeente voert niet zijn plicht uit om handhavend op te treden (2015). Actie volgt pas als er klachten van buiten komen en dan op de gebruikelijke wijze heel zwak.

De vraag waar ik het antwoord niet op ken, is of hier gezien het grote economisch voordeel van deze overtredingen niet sprake is van een economisch delict, wat door de overheid in stand wordt gehouden. Een goed papieren beleid wordt door de verantwoordelijke bewindspersoon op een treurige manier vormgegeven.

Bij elkaar genoeg onderwerpen om door de journalistiek eens verder uitgezocht te worden, voordat er zwartboeken over deze materie worden geschreven. Materiaal voor de eerste paar hoofdstukken zijn nu al wel voorhanden. Ik vertrouw erop dat de journalistiek hier op zal duiken.

Andries Brantsma

Geen opmerkingen:

Een reactie posten